Życiorys  św. Kingi

Kinga czyli Kunegunda urodziła się 5 marca 1234 roku w Esztergom jako córka króla węgierskiego Beli IV i Marii z rodu Laskarisów. Rodzice jej dali życie dziesięciorgu dzieciom. Kinga, po pięciu latach wychowywania w duchu zasad chrześcijańskich na dworze swego ojca, została zaręczona z księciem sandomierskim Bolesławem, synem Leszka Białego, w miejscowości Wojnicz, a następnie powierzona matce Bolesława, Grzymisławie, która zabrała ją na dwór sandomierski.
W roku 1241 z powodu najazdu tatarskiego Kinga została zmuszona do ucieczki wraz z Grzymisławą i Bolesławem, doświadczając wielu uciążliwości tułaczego życia. Gdy w roku 1243 sprzymierzeńcy Bolesława ofiarowali mu tron w Krakowie, powróciła wraz z Bolesławem i Grzymisławą do Małopolski i wraz z nimi zamieszkała w Nowym Korczynie. Pociągnięta ideałami św. Franciszka z Asyżu i św. Klary, Kinga wstąpiła w szeregi III zakonu św. Franciszka i za zgodą Bolesława postanowiła zachować dziewictwo w małżeństwie.
Bóg obdarzył ją nowymi darami, dzięki którym Kinga zajaśniała macierzyństwem duchowym wobec społeczeństwa polskiego. Przekonana, że powinna wspierać męża w sprawowaniu władzy, przeznaczyła cały swój posag na odbudowę zniszczonego kraju. W zamian za to otrzymała na własność ziemię sądecką. Odtąd poświęciła się opiece nad chorymi, dziełu niesienia pomocy potrzebującym, szerzeniu sprawiedliwości społecznej i umacnianiu życia sakramentalnego w rodzinach.
Wielokrotnie zabiegała o zgodę między powaśnionymi książętami i o przywrócenie pokoju. Po śmierci Bolesława opuściła Kraków i zamieszkała w Sączu, gdzie oddała się sprawom całego regionu, zakładała nowe osady, organizowała parafie, budowała kościoły i zaopatrywała je w potrzebne sprzęty.
Szczególną jednak troską otoczyła budowę świątyni i klasztoru przeznaczonego dla wspólnoty klarysek w Sączu, dokąd siostry klaryski przybyły ze Skały koło Krakowa w roku 1281. Tenże klasztor z woli Kingi otrzymał całe dziedzictwo swej założycielki. W roku 1288 Kinga wstąpiła do nowicjatu a w rok później złożyła profesję zakonną według reguły świętej Klary. Zachowując przykładnie śluby zakonne, pokornie usługiwała wszystkim współsiostrom. Dotknięta ciężką chorobą i przykuta do łóżka, przez wiele miesięcy znosiła cierpienia w duchu całkowitego podporządkowania się woli Bożej. Zmarła 24 lipca 1292 roku. W przekonaniu o jej świętości pochowano ją w kaplicy ufundowanego przez nią klasztoru.
Kinga przez całe swe życie ceniła dzieła sztuki, popierała rozwój muzyki i śpiewu, kochała mowę polską, była wrażliwa na piękno przyrody. Stała się wielką orędowniczką kultury polskiej. Zawsze była rozmiłowana w modlitwie i pięknie liturgii. Dlatego spontaniczny kult, którym otaczano Kingę od momentu jej śmierci, zatwierdził papież Aleksander VIII w dniu 11 czerwca 1690 r. Wkrótce po beatyfikacji podjęto myśl o przeprowadzeniu procesu kanonizacyjnego, ale  kanonizacji  dokonał dopiero Papież  Polak  Błogosławiony Jan Paweł II 16 czerwca 1999r. w Starym Sączu.

Wokół osoby Świętej Kingi powstało wiele legend.

Kiedy uciekała przed Tatarami, pokrwawiła sobie nogi. Tam, gdzie padły krople jej krwi, wyrosły czerwone goździki. W czasie tej ucieczki zmęczona oparła nogę na kamieniu i odbił się na nim ślad jej stopy. Kiedy dręczyło ją pragnienie, powstało źródełko z ożywczą wodą, a kiedy Tatarzy byli już blisko uciekających, Kinga rzuciła za siebie niebieską wstążkę i natychmiast utworzyła się z niej rzeka Dunajec, która uratowała uciekającym życie. W czasie tej samej ucieczki Kinga zobaczyła rolnika siejącego zboże. Pobłogosławiła pole i zboże w jednej chwili wyrosło pięknym łanem. Kiedy nadjechali Tatarzy i zapytali, czy nie widział uciekającej księżnej, odparł, że owszem widział, kiedy siał zboże.

Święta  Kinga  to  postać charyzmatyczna. Przyjechała do Polski jako  mała  dziewczynka mając zaledwie 9 lat, a jako 12-letnia  dziewczyna  podjęła  się obowiązków  żony i księżnej. Odznaczała  się mocnym  charakterem, stanowczością, konsekwencją i odwagą. Znane  są  jej tytuły: „Obrończyni  Wiary”, „Matka  Narodu  Polskiego”, „Patronka Górników”, „Patronka Rodzin”, „Patronka Samorządowców”. Była człowiekiem o silnej  osobowości, religijności, miłości do Boga, zdolności do poświeceń, mądrości, skromności, pracowitości, obowiązkowości, pogody  ducha. Była  szczodra, bezinteresowna, oddana  potrzebującym, troskliwa o poddanych  i  losy  Ojczyzny. Taka  postawa naszej  patronki  będzie mobilizować  nas  do nauki i działania. Choć od życia Świętej  Kingi minęło już ponad 720 lat to uważamy, że jej przykład jest nadal  bardzo cenny dla  dzieci i młodzieży XXI wieku. Obecnie  obserwujemy negowanie  autorytetów, relatywizację norm i wartości , nadmierne przywiązanie do rzeczy materialnych. Poprzez Świętą Kingę, chcemy, aby dzieci dostrzegły inny  model życia.

Piosenka - Święta  Kinga

1.Kiedy ufności w sercu brakuje,
i kiedy smutek wokół panuje,
Gdy swoje życie zmienić chcesz,
ze świętej Kingi przykład bierz.

Ref.
Kinga swą radością rozpraszała chmury,
wiarę miała taką, co przenosi góry, 
odnalazła skarby cennej soli, 
bo ufała zawsze Bożej woli.

2.Każde ziarenko soli w solniczce
i każdy kamień w pięknej Wieliczce,
i morskiej wody słony smak 
o świętej Kindze mówią tak:

3.A święta Kinga spogląda z nieba,
i wie dokładnie, czego nam trzeba,
bo na kłopoty, troski i ból
wiara potrzebna jest jak sól.

Źródło:

Foto 1 www.gron.com
Foto 2 swkinga.pl
Foto 3www.powiat.bochnia.pl
Foto 4 www.bochnianin.pl